اون شبایی که لباسمُ بغل میکردی و آروم میگرفتی

اون لحظاتی که دیدن عکسامون باعث میشد لابلای اشکات لبخند بزنی

اون لحظاتی که آرزو میکردم کاش بودم تا آغوشم بهت آرامش میداد

همون لحظاتی که همه ی گوشه کنارای خونه دنبالم میگشتی ولی پیدام نمیکردی

با همه ی وجودم میفهمیدم که عاشقانه دوستت دارم

و این خیلی عذاب آور بود که منی که باید همیشه ، در شادی و غم همراهت باشم ، در این شرایط نمیتونم بهت آرامش بدم...

میخواستم فریاد بزنم دوست دارم ولی میدونستم فایده ای نداره و صدام به گوشت نمیرسه

انگار تازه داشتم میفهمیدم اگه تو نباشی...

اگه تو نباشی...